Forum gry Dragons of Shadow

*Eustachy miał do dyspozycji naprędce zdobytego tulipana i własne gnaty. Spojrzał w zachmurzone niebo. Parę kropelek padło na jego wytrzeszczone ślepia. Westchnął. Nie myśląc wiele zaszarżował na mężczyznę. Z zamiarem wbicia mu szkła w bebechy. Bieg niewątpliwie utrudniało błoto, ale co tam.*

To nie jest śmieszne ! *Sven złapał za swój rapier, wysunął go z żółtej pochwy, zacisnął lekko dłoń na borni. Na jego twarzy widoczna była obrażona, smutna mina oczywiście była wytworem sztuczności i obłudy mężczyzny. Odskoczył nieco w tył, o dziwo nie atakując. Lądując przykucnął szynko i wolną, lewą rękę przyłożył do podłoża, zerknął w stronę jaszczura, otwierając gwałtownie swe sadystyczne, potworne, żółte oczy... Celem jego było wytworzenie pary wodnej tuż pod nogami jaszczurki, w możliwe jak największej ilości. Dobrze wiedział że bycie poparzonym nie jest komfortowe*

*Nekromatka uśmiechnęła się pałając dziecinną radością. * No to mamy nasz pojedynek! *Pada? Niech Krwawa Panienka błogosławi kapryśną pogodę. Dziewczyna skupiła się na tym by kropelki deszczu padające na Svena zmieniły się w kropelki kwasu... Jak najbardziej żrącego, dokuczliwego, niszczącego ubranie i parzącego skórę. Starała się przy tym zagęścić opad, by więcej niszczycielskiej cieczy trafiło na mężczyznę. *

* Tymczasem Arot od początku walki skupiał się na zaklęciu. Poparzenie trochę mu przeszkodziło no ale trudno. Nagle błysk w jego oku. Wystawił swoje oba łapska przed siebie, z których wyleciał silny wiatr. Strumień wiatru miał około 0.5 metra średnicy. Leciał za to bardzo szybko w stronę człowieka. Arot celował w jego tułów, aby powalić Svena, a resztę dokończyłby Eustachy... Po co sobie ręce brudzić. *

*Eustachy jakby tylko czekał na taki obrót spraw. Z niecnymi planami postanowił opaść na klatkę piersiową mężczyzny przygważdżając go do podłoża. Swą masywną łapę chciał umieścić na krtani pirata. W końcu Muri nie kazała zabijać... *

*Otworzył swoje żółte oczyska, spojrzał na Eustachego, swoim paskudnym spojrzeniem, Uniusł lewą dłoń, zacisnął pięść. Na samej ręce wytworzył magiczną twardą bryłę lodu, po czym to uderzy w okolice łokcia, z całej siły. Krzywił się lekko, ukazując prawdziwy, bardzo nieprzyjemny wyraz twarzy*

*Jęknęła widząc obrażenia Eustachego. Znów będzie musiała naprawiać tego niesfornego kościeja! Masz ci los! Na jej drobnym obliczu pojawił się grymas wściekłości. Zamierzała zmienić błoto w którym leżał Sven w gęstą ziemisto-kwasową breję. Oczywiście, taki proces wymaga czasu, więc dziewczyna skupiła się na powierzchni mazi. Tak, by spaliło się nie tylko ubranie, ale i skóra. Milusie.*